‘Laten we even eerlijk zijn, kun je niet beter stoppen?’ Dat was de vraag die een van mijn eerste stagebegeleiders op de pabo mij stelde bij het stagebezoek. Dat ik in tranen uitbarstte maakte dat ze haar standpunt nog even wilde verduidelijken. ‘Dit moet je toch gewoon niet willen?’
Hoe het allemaal begon
Mijn pabo carrière is er niet één zonder hobbels geweest. Mijn pedagogische aanpak mag dan altijd volop geprezen zijn. Ik kon onderzoeken doen en verslagen schrijven als de beste. Contact maken met kinderen kon ik heel goed en mijn voorbereidingen zagen er altijd netjes uit.
Maar op stage had ik het vaak zwaar. Ik moest dingen doen die totaal niet bij mij pasten. Volgens mentoren moest ik echt leren om meer te schreeuwen, om boven de klas te staan. Contact met andere leerkrachten, gewoon over ditjes en datjes praten in de lerarenkamer. Dat zou me wel een goede leerkracht maken.
Als stagebegeleiders en mentoren dat tegen je zeggen, ga je het automatisch geloven. Zij zijn de experts met meer dan 40 jaar werkervaring, ik ben nog niet eens echt begonnen. Dat zorgde dan ook dat ik nachtenlang huilend in bed lag met vragen als: ‘Waarom doe ik dit nog? Waarom doe ik dit mezelf aan? Kan ik niet beter een kantoorbaan zoeken?’
Maar die nachten gingen voorbij en dan voelde ik toch weer de motivatie om te bewijzen dat ik het wel kon. Ergens zat een piepklein stemmetje dat zei dat het toch mogelijk moest zijn.
Over verder kijken dan je neus lang is
Dus ik ging verder en in het derde jaar van mijn opleiding hadden we twee projecten die mij aan het denken zetten. Het eerste project was een studiereis naar het buitenland. Mirjam (mijn beste vriendin en studiemaatje) en ik besloten drie weken naar Canada te gaan om daar in het onderwijs mee te draaien.
Hoe dat geweldige avontuur precies verliep zal ik nog uitgebreid in een andere blog vertellen, want geloof me daar kunnen we uren over praten. Het belangrijkste is dat die reis me in liet zien dat het altijd anders kan. Zoals de meeste mensen iets doen is misschien de makkelijkste oplossing, maar lang niet altijd de beste! Houd dat maar in je achterhoofd.
"Zoals de meeste mensen iets doen is misschien de makkelijkste oplossing, maar lang niet altijd de beste!"
In het tweede project mochten we onze eigen droomschool ontwerpen. En dus ging ik met mijn groepje vol enthousiasme aan de slag. De wereld de school in halen en met de school de wereld in. Vakken integreren in betekenisvolle thema’s. Echt contact maken met de kinderen en ze leren te onderzoeken vanuit intrinsieke motivatie.
Het werd een geweldig plan. Vonden wij dan. Van alle kanten (op de pabo en op stage) werden we bestookt met de opmerking: ‘Leuk bedacht, maar dat kan natuurlijk niet in het echt.’ Met mijn Canada-avontuur in het achterhoofd bleef het een mooie droom.
Kan deze droom werkelijkheid worden?
Tot ik op een dag een stukje in de krant zag over een directrice die bij mij in de buurt een nieuwe school wilde starten. Waalcampus zou nota bene een concept krijgen dat in allerlei opzichten leek op mijn droomschool. Mijn hart sloeg een paar slagen over. Stel je voor dat ik daar zou kunnen werken? Die kans was ongelooflijk klein met alle ervaren leerkrachten in de buurt en een lerarenoverschot.
Mirjam en ik besloten wel te vragen of we naar de informatieavond van de school mochten komen, gewoon omdat we heel nieuwsgierig waren naar het concept en hoe dat in real life zou werken. Dat is één van de beste keuzes van mijn leven geweest. Het was namelijk op die avond dat we aan de praat raakten met de directrice en voor ik het wist zat ik weer bij haar voor een sollicitatiegesprek.
And the rest is history…
Ja dat kan!
Nou ja, eigenlijk begint het daar pas. Ik werk nu op mijn droomschool, maar dat heeft me zo veel meer gebracht dan alleen een schoolvisie die bij mij past. En dan moeten we eigenlijk even terug naar mijn beoordelingsgesprek laatst. In dat gesprek werd namelijk als mijn grootste positieve punten genoemd dat ik altijd met een zachte stem praat en zo rustig blijf. Ja, laat dat maar even op je inwerken.
Ik moest stiekem wel even lachen. En daarna huilen.
Om hoe het kan dat de redenen waarom ik met de pabo had moeten stoppen nu de redenen zijn waarom ik op deze school zo gewaardeerd wordt.
Dat ik het hier zo goed doe komt echt omdat ik me op Waalcampus thuis voel. Ik kan 100% mezelf zijn en dat wordt niet alleen geaccepteerd maar zelfs gewaardeerd in het fijnste team dat ik me maar had kunnen wensen.
Wat betekent dit voor jou?
Zo dat was het verhaal van hoe mijn droomschool mijn werkelijke school werd. Wat ik hoop dat je hieruit meeneemt? Dat jij je nooit maar dan ook nooit moet laten weerhouden door wat anderen van jou vinden of denken. Jij bent jij. Niemand kent jou beter dan jijzelf, al voelt het misschien nog niet zo.
Er zijn altijd mensen die het beter lijken te weten. Die vanaf het moment dat ik voor de Academische Pabo wilde kiezen tot nu, terwijl ik als startende leerkracht op een startende school werk, “beter wisten” dat ik dit niet moest doen. Maar als ik had geluisterd naar al die mensen, had ik al 1000 keer de handdoek in de ring gegooid. Dan had ik altijd gedacht dat ik dit niet kon. En dat zou zo oneerlijk zijn tegenover mezelf!
"Dan had ik de rest van mijn leven gedacht dat ik niet geschikt was voor het onderwijs, terwijl het onderwijs al die tijd juist niet geschikt was voor mij."
Lang verhaal kort: luister naar je hart en doe gewoon wat goed voelt, dan kom je waar je wilt zijn. Het kan altijd anders.
You do you! ❤️
Herken jij jezelf in mijn ontwikkeling?
Heb jij een mooie ervaring die jou een groot inzicht gaf?
Of loop je net vast en weet je niet meer hoe je verder moet?
Laat hieronder een reactie achter of stuur me een persoonlijk bericht.